Ang dami mong kuha ni baby.
May tulog, may tawa, may bungisngis habang kumakain ng paa. Ang saya panoorin. Pero minsan, napapaisip si Mommy…
“Asan ako sa mga ‘to?”
Maraming nanay ang makakarelate: tayo ang laging may hawak ng camera. Tayo ang taga-kuha ng “firsts” — unang ngiti, unang hakbang, unang birthday. Tayo rin ang taga-video kapag may tawanan, iyakan, o simpleng lambingan.
Pero habang ginagawa natin lahat ‘yon, wala tayo sa frame.
Hindi Kailangan Instagram-Worthy
Para sa maraming moms, hindi kailangang nakaayos o Instagrammable ang mga litrato.
Kahit naka-daster, pawisan, o may eye bags — basta kita na andun tayo.
Basta may alaala na naging ganito tayo ka-close ni baby, at ganito tayo ka-buo bilang pamilya.
Hindi ito tungkol sa pagpo-post.
Ito ay tungkol sa pag-alala.
Na minsan, sa gitna ng gulo, pagod, at routine —
present si Mommy. Totoong-totoo.
The Invisible Parent
Sa bawat gallery ng baby photos, mapapansin: halos lahat ng larawan, si baby lang at si Daddy. At si Mommy? Wala. Hindi dahil wala siya doon — kundi dahil siya ang kumuha.
Kung minsan, nakakalimutan nating si Mommy ay hindi lang taga-support.
Siya rin ay bahagi ng kwento.
A Gentle Reminder to Dads
Kaya ito ang munting paalala sa mga Daddy:
Picturan n’yo rin si Mommy. Kahit hindi na niya sabihin.
Kahit ordinaryong araw lang. Kahit habang karga niya si baby.
Kahit candid lang — lalo na ‘yung candid.
Baka ‘yon na ‘yung litrato na hawak-hawak niya habang lumalaki si baby.
Baka ‘yon na ‘yung larawan na tititigan niya kapag mag-isa na lang siya sa sala at tulog na kayong dalawa.
From One Mom to Another
Kung ikaw rin ay nanay na madalas wala sa mga litrato, huwag mahiyang magsabi. Pero sana rin, maramdaman na lang ni Daddy, na minsan, ang simpleng pagkuha ng litrato ay napakalaking bagay para kay Mommy.
Hindi lang bilang alaala — kundi bilang patunay na nando’n siya. Lagi.
